ปัญหากฎหมายอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ.2551

Abstract

สารนิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาถึงมาตรการทางกฎหมายในการควบคุมและส่งเสริมอุตสาหกรรมภาพยนตร์ ซึ่งมีกฎหมายที่เกี่ยวข้องโดยตรงคือ พระราชบัญญัติภาพยนตร์และ วีดิทัศน์ พ.ศ.2551 จากการศึกษาพบว่า มาตรการทางกฎหมายในการควบคุมและส่งเสริมอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยยังมีความบกพร่องไม่สมบูรณ์ กล่าวคือ ในประเด็นของการควบคุมภาพยนตร์ที่กฎหมายกำหนดให้ภาพยนตร์ต้องมีการจัดเรตติ้ง ยังไม่มีความเป็นมาตรฐานสากล และขึ้นอยู่กับดุลพินิจของกรรมการที่ยังไม่มีความรู้ความเข้าใจในกิจการภาพยนตร์เพียงพอ ดังจะเห็นได้จากการกำหนดเรตติ้งภาพยนตร์เรื่องเดียวกันโดยคณะกรรมการที่เป็นคนไทยกับเรตติ้งที่กำหนดขึ้นโดยชาวต่างชาติยังพบความเห็นที่แตกต่างและคลาดเคลื่อนกันอยู่มาก ดังนั้นจึงควรวางมาตรฐานการจัดประเภทภาพยนตร์ให้มีความชัดเจนและสอดคล้องกับเกณฑ์ในการจัดประเภทของภาพยนตร์ของต่างประเทศด้วย จากการศึกษายังพบอีกว่า มาตรการต่างๆของกฎหมายภาพยนตร์และวีดิทัศน์ฉบับปัจจุบัน ที่แม้จะกำหนดให้มีการจัดเรตติ้งภาพยนตร์อันมีวัตถุประสงค์สำคัญเพื่อคุ้มครองเด็กและเยาวชนแต่มาตรการดังกล่าวก็ไม่สามารถไปควบคุมภาพยนตร์ที่เด็กและเยาวชนรับชมผ่านอินเตอร์เน็ตหรือโทรทัศน์ในระบบเคเบิ้ลทีวีได้อยู่ดี นอกจากนี้ยังพบอีกว่ามาตรการในการส่งเสริมอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยยังไม่มีความชัดเจน ทำให้วงการอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยไม่ก้าวหน้าทั้งๆที่อุตสาหกรรมภาพยนตร์ก็เป็นอุตสาหกรรมที่สามารถทำรายได้เข้าประเทศได้เป็นจำนวนมากในแต่ละปี ส่วนการสนับสนุนในปัจจุบันก็มีลักษณะเป็นการนำเงินงบประมาณจากโครงการอื่นที่มิใช่งบประมาณสำหรับการส่งเสริมอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยโดยเฉพาะมาใช้สนับสนุนภาพยนตร์ไทยบางเรื่องอย่างไม่เป็นธรรมกับผู้สร้างภาพยนตร์อื่นๆที่ไม่ได้รับงบประมาณสนับสนุนหรือได้รับงบประมาณสนับสนุนน้อยเกินไป สารนิพนธ์ฉบับนี้ จึงมุ่งศึกษาปัญหาอุปสรรคของการควบคุมและส่งเสริมอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ.2551 และเสนอแนวทางการบังคับใช้พระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ.2551 ที่เหมาะสมเพื่อให้สอดคล้องกับสภาวการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในปัจจุบัน รวมทั้งเสนอแนวทางการพัฒนาวงการอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยให้มีความทันสมัยและสามารถแข่งขันกับภาพยนตร์นานาชาติในตลาดโลกได้อย่างแท้จริง