มาตรการทางกฎหมายเพื่อยับยั้งและป้องกันการกระทำละเมิด

Abstract

การศึกษาวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายในการยับยั้งและป้องกันการกระทาละเมิด จากการศึกษาพบว่า มาตรการตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลักษณะละเมิดให้ความสาคัญแต่เพียงมาตรการเยียวยาผู้เสียหายกรณีได้รับความเสียหายแล้วเท่านั้นจึงจะสามารถใช้สิทธิตามกฎหมายเพื่อเยียวยาความเสียหายได้ โดยกฎหมายดังกล่าวแทบจะไม่มีมาตรการในการใช้สิทธิให้ยับยั้งหรือการให้งดเว้นการกระทาอันจะเป็นละเมิดนั้นได้ จึงก่อให้เกิดปัญหาการแก้ไขเยียวยาผู้เสียหายไม่สามารถทาให้ผู้เสียหายกลับสู่สภาพเดิมได้อย่างสมบูรณ์ เมื่อพิจารณาการคุ้มครองสิทธิของผู้เสียหายจากระบบประมวลกฎหมายและระบบกฎหมายจารีตประเพณีของต่างประเทศก็มิได้จากัดสิทธิในการคุ้มครองผู้เสียหายว่าจะต้องมีการบัญญัติกฎหมายคุ้มครองไว้อย่างเคร่งครัด หากแต่มีการเปิดโอกาสให้ศาลตีความคาว่า “สิทธิ” ให้สอดคล้องกับสภาพสังคมที่เปลี่ยนแปลงไปด้วย จากการศึกษาได้ข้อเสนอแนะว่า บทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลักษณะละเมิดควรเพิ่มเติมมาตรการยับยั้งหรือมาตรการป้องกันการกระทาละเมิดมิให้เกิดขึ้นหรือมิให้เกิดขึ้นซ้า ทั้งนี้โดยการขยายความหมายของคาว่า “สิทธิอย่างหนึ่งอย่างใด” ตามมาตรา 420 ให้มีความหมายรวมถึง “ประโยชน์ที่บุคคลพึงได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายด้วย” และมีมาตรการชดใช้ค่าสินไหมทดแทนทางจิตใจและค่าสินไหมทดแทนเพื่อการลงโทษกรณีได้รับบาดเจ็บหรือตายที่เป็นการกระทาละเมิดโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงหรือมีพฤติการณ์ที่เป็นภัยต่อสังคมประการอื่นเพื่อเป็นการเยียวยาความเสียหายให้แก่ผู้เสียหายกลับคืนสู่สภาพเดิมได้อย่างสมบูรณ์ที่สุด นอกจากนั้นควรจะขยายมาตรการป้องกันก่อนเกิดความเสียหายขึ้นตามมาตรา 435 ให้รวมถึงภยันตรายที่ใกล้จะเกิดขึ้นจากพฤติกรรมอันตราย หรือทรัพย์อันตรายประการอื่น นอกเหนือจากสิ่งปลูกสร้างด้วย ทั้งก่อนที่ผู้เสียหายใช้สิทธิทางศาลควรมีมาตรการในการคุ้มครองชั่วคราวก่อนฟ้องคดีเพื่อเป็นมาตรการสาคัญในการป้องกันมิให้เกิดการกระทำละเมิดตั้งแต่ครั้งแรก