ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการฟื้นฟูกิจการตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 และที่แก้ไขเพิ่มเติม

Abstract

สารนิพนธ์ฉบับนี้ศึกษาเกี่ยวกับการฟื้นฟูกิจการตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ในประเด็นปัญหาเกี่ยวกับคุณสมบัติของลูกหนี้ในการยื่นคำขอฟื้นฟูกิจการ เนื่องจากตาม พระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 90/1 ได้กำหนดให้ลูกหนี้ที่จะเข้าฟื้นฟูกิจการจะต้องเป็นลูกหนี้ประเภทบริษัทจำกัด บริษัทมหาชนจำกัด หรือนิติบุคคลตามที่กฎกระทรวงกำหนดเท่านั้น ประกอบกับมาตรา 90/91 กำหนดให้ลูกหนี้ที่เป็นบุคคลธรรมดา คณะบุคคล ห้างหุ้นส่วนสามัญไม่จดทะเบียน ห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคล ห้างหุ้นส่วนจำกัด บริษัทจำกัด หรือนิติบุคคลอื่นตามที่กำหนดในกฎกระทรวง ซึ่งประกอบธุรกิจที่มีลักษณะเป็นวิสาหกิจขนาดกลางหรือขนาดย่อมตามกฎหมายว่าด้วยการส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมที่ขึ้นทะเบียนกับสำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมเท่านั้น ส่งผลให้ลูกหนี้ประเภทอื่นไม่สามารถยื่นคำร้องขอฟื้นฟูกิจการได้ นอกจากนี้การกำหนดจำนวนหนี้ขั้นต่ำในการเข้าสู่กระบวนการฟื้นฟูกิจการของลูกหนี้ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 และที่แก้ไขเพิ่มเติม มาตรา 90/3 หรือ มาตรา 90/92 ย่อมเป็นการตัดโอกาสลูกหนี้ในการเข้าสู่กระบวนการฟื้นฟูกิจการอีกด้วย รวมทั้งการตั้งผู้ทำแผนและผู้บริหารแผนตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 และที่แก้ไขเพิ่มเติม มิได้กำหนดสิทธิพิเศษลำดับแรกให้แก่ลูกหนี้หรือผู้บริหารของลูกหนี้แต่อย่างใด อันเป็นผลทำให้กิจการของลูกหนี้ต้องอยู่ในอิทธิพลของเจ้าหนี้ กล่าวคือ เจ้าหนี้กลายเป็นบุคคลผู้ที่มีอำนาจในการจัดการกิจการและทรัพย์สินของลูกหนี้ รวมทั้งเป็นผู้กำหนดทิศทางในการบริหารงาน หรือธุรกิจของลูกหนี้แต่เพียงฝ่ายเดียว