ปัญหาการบังคับใช้กฎหมายว่าด้วยธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ : ศึกษากรณีการคุ้มครองนักท่องเที่ยว

Abstract

สารนิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการบังคับใช้กฎหมายว่าด้วยธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์กรณีการคุ้มครองนักท่องเที่ยว โดยที่ปัญหาเกี่ยวกับกลุ่มนักท่องเที่ยวไม่ได้รับความคุ้มครอง เป็นที่มาของการเกิดเป็นประเด็นร้องเรียนและขอความเป็นธรรมกันอยู่บ่อยครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากการละเลยต่อหน้าที่ของผู้ประกอบการธุรกิจนำเที่ยวและการบังคับใช้กฎหมายที่ยังขาดประสิทธิภาพ ผลการศึกษาวิเคราะห์พบว่า (1) ปัญหาการชดใช้เยียวยานักท่องเที่ยวกรณีการเดินทางขาเข้าและขาออกประเทศล่าช้า ในประเด็นนี้พบว่า เรื่องดังกล่าวยังไม่ถูกกำหนดไว้ในการจัดทำโฆษณาหรือชี้ชวนตามมาตรา 26 ส่งผลให้นักท่องเที่ยวยังไม่ได้รับการเยียวยาในเรื่องดังกล่าว ทั้งนี้ เนื่องจากหลักเกณฑ์การเรียกร้องค่าเสียหายตามมาตรา 40 กำหนดไว้อย่างชัดเจนว่าจะต้องเป็นการได้รับความเสียหายตามกรณีมาตรา 40 (2) ปัญหาเกี่ยวกับการคืนเงินประกันกรณีการเดินทางขาเข้าและขาออกประเทศล่าช้าแก่นักท่องเที่ยว ในประเด็นนี้ เนื่องด้วยยังไม่ได้กำหนดหลักเกณฑ์ดังกล่าวไว้ในโฆษณาหรือชี้ชวนตามมาตรา 26 แต่ในทางปฏิบัติกลับมีการเรียกเก็บเงินประกันการท่องเที่ยวทุกครั้ง ด้วยข้อจำกัดของกฎหมายจึงส่งผลให้นักท่องเที่ยวมักไม่ได้รับเงินประกันกรณีการเดินทางขาเข้าและขาออกประเทศล่าช้าคืนจากบริษัทหรือผู้ประกอบการท่องเที่ยว ผู้เขียนจึงเห็นควรเสนอแก้ไขพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ.2551 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2559 ประกอบด้วย (1) ควรแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 มาตรา 26 โดยเพิ่มเติม (10) ความว่า “การชดใช้เยียวยานักท่องเที่ยวกรณีการเดินทางขาเข้าและขาออกประเทศล่าช้า” (2) ควรแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 มาตรา 26 โดยเพิ่มเติม (11) ความว่า “การคืนเงินประกันกรณีการเดินทางขาเข้าและขาออกประเทศล่าช้าแก่นักท่องเที่ยว”