ปัญหาเขตอำนาจเหนือคดีของศาลอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติ วิธีพิจารณาคดียาเสพติด พ.ศ. 2550

Abstract

พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดียาเสพติด พ.ศ. 2550 เป็นกฎหมายพิเศษซึ่งเปลี่ยนแปลงระบบการอุทธรณ์ฎีกาคดีความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดให้แตกต่างไปจากหลักเดิม โดยกำหนดให้นำระบบศาลสองชั้นศาลมาใช้กับคดีความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด การอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งศาลชั้นต้นในทุกกรณีต้องอุทธรณ์ไปยังศาลอุทธรณ์เพียงแห่งเดียวและกำหนดให้คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลอุทธรณ์ในคดีความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดเป็นที่สุด เว้นแต่จะได้รับอนุญาตให้ฎีกา ทั้งนี้เพื่อให้การพิจารณาพิพากษาในชั้นอุทธรณ์มีความเป็นเอกภาพ อย่างไรก็ดี พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดียาเสพติด พ.ศ. 2550 มาตรา 15 และมาตรา 17 ไม่ได้บัญญัติหลักเกณฑ์ชัดเจนครอบคลุมถึงเขตอำนาจเหนือคดีของศาลอุทธรณ์ในคดีความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดบางประเภทซึ่งมีความผิดตามกฎหมายอื่นอันมิใช่กฎหมายเกี่ยวกับยาเสพติดรวมอยู่ด้วยทั้งในกรณีความผิดกรรมเดียวและหลายกรรม ทำให้ศาลอุทธรณ์แผนกคดียาเสพติดซึ่งจัดตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัติดังกล่าวเกิดข้อขัดข้องในการรับอุทธรณ์ไว้พิจารณา เพราะยังมีข้อเคลือบคลุมว่าคดีนั้นอยู่ในเขตอำนาจของศาลใดระหว่างศาลอุทธรณ์กับศาลอุทธรณ์ภาค เช่น คดีความผิดกรรมเดียวแต่เป็นความผิดต่อกฎหมายหลายบท บทแรก ฐานเสพเมทแอมเฟตามีน บทที่สอง ฐานเป็นผู้ขับขี่เสพเมทแอมเฟตามีน และบทที่สาม ฐานขับรถในขณะเมาสุรา ถ้าโจทก์อุทธรณ์เฉพาะบทความผิดฐานขับรถในขณะเมาสุราซึ่งมิใช่ความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด แต่เป็นกรรมเดียวกับความผิดสองฐานแรก ซึ่งเป็นความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด ศาลอุทธรณ์แผนกคดียาเสพติดจะมีเขตอำนาจเหนือคดีนั้นหรือไม่ ก็ยังมีข้อถกเถียงอยู่ ทำให้เกิดความเสียหายล่าช้า ประกอบกับพระราชบัญญัติดังกล่าวมิได้กำหนดวิธีแก้ปัญหาในเรื่องเขตอำนาจไว้ จึงเป็นเรื่องสำคัญที่ควรศึกษาเพื่อกำหนดแนวทางในการปรับปรุงแก้ไขเพิ่มเติมหลักเกณฑ์ของบทบัญญัติดังกล่าวเป็นลายลักษณ์อักษร เพื่อให้ศาลใช้เป็นเครื่องมือในการตัดสินคดีความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดได้อย่างมีประสิทธิภาพ