นิตย์ดล จูหิรัญทิพย์2562-03-082019-03-082562-03-08https://dspace.spu.ac.th/handle/123456789/6047นิติศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรีวิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงปัญหาและอุปสรรคการบังคับใช้พระราชบัญญัติหลักประกันทางธุรกิจ พ.ศ.2558 กรณีของบุคคลธรรมดาซึ่งนำทรัพย์สินทางปัญญามาเป็นหลักประกัน แต่ไม่สามารถเข้าถึงแหล่งเงินทุนได้อย่างแท้จริง และเพื่อหาแนวทางแก้ไขปรับปรุง กฎหมายดังกล่าวให้สามารถบังคับใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ สอดคล้องตามหลักสากล ผลการศึกษาพบปัญหาการบังคับใช้พระราชบัญญัติหลักประกันทางธุรกิจ พ.ศ.2558 ที่กำหนดให้ทั้งบุคคลธรรมดาและนิติบุคคลสามารถนำทรัพย์สินทางปัญญามาเป็นหลักประกันได้แต่ในกรณีของบุคคลธรรมดาพบว่าไม่สามารถนำทรัพย์สินทรัพย์สินทางปัญญามาเป็นหลักประกันได้อย่างแท้จริง เนื่องจากหลักเกณฑ์การให้สินเชื่อของสถาบันการเงินได้มีการกำหนดให้บุคคลธรรมดาต้องมีอสังหาริมทรัพย์หรือสังหาริมทรัพย์ ซึ่งเป็นทรัพย์สินทีมีรูปร่างมาเป็นหลักประกัน จึงส่งผลให้สถาบันการเงินอาจไม่เชื่อมันในกรณีของบุคคลธรรมดาที่นำทรัพย์สินทางปัญญามาเป็นหลักประกันดังกล่าว ซึ่งไม่สอดคล้องกับหลักสากล เนืองจากในกรณีดังกล่าวกฎหมาย Uniform Commercial Code Article 9 ของสหรัฐอเมริกาได้กำหนดให้บุคคลธรรมดาสามารถนำทรัพย์สินทางปัญญามาเป็นหลักประกันได้อย่างแท้จริงและถือว่าทรัพย์สินทางปัญญาเป็นทรัพย์สินทีมีมูลค่าทางเศรษฐกิจไม่ต่างจากทรัพย์สินทีมีรูปร่างเช่นเดียวกับกฎหมาย Floating Charge ของสหราชอาณาจักร แม้ว่าไม่ได้กำหนดให้บุคคลธรรมดาสามารถนำทรัพย์สินทางปัญญามาเป็นหลักประกันไว้ในกฎหมาย พบว่าสหราชอาณาจักรเปิดช่องให้เป็นไปตามเจตนาของคู่สัญญา ผู้ศึกษามีข้อเสนอแนะว่าเห็นควรให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติหลักประกันทางธุรกิจ พ.ศ.2558 ด้วยการเพิ่มเติมเนื้อหาของมาตรา 6 ในเรืองของบุคคลธรรมดาที นำทรัพย์สินทางปัญญามาเป็นหลักประกันต้องมีแผนธุรกิจ เพิ่มเติมเนื้อหาของมาตรา 22 ในเรือง ของการห้ามมิให้ผู้ให้หลักประกันโอนหรืออนุญาตให้ใช้สิทธิในทรัพย์สินทางปัญญา และเพิ่มเติมเนื้อหาในพระราชบัญญัติหลักประกันทางธุรกิจ พ.ศ.2558 ในเรื่องของหลักเกณฑ์การประเมินมูลค่าทรัพย์สินทางปัญญาthการบังคับใช้พระราชบัญญัติหลักประกันทางธุรกิจ พ.ศ.2558Thesis