มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับความรับผิดของสภาวิชาชีพร่วมกับสมาชิก

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มุ่งศึกษาความรับผิดของสภาวิชาชีพกับผู้ประกอบวิชาชีพต่อผู้ได้รับความ เสียหาย เนื่องจากพระราชบัญญัติควบคุมผู้ประกอบวิชาชีพได้กำหนดเพียงหลักเกณฑ์ คุณสมบัติ และการควบคุมจรรยาบรรณในการประกอบวิชาชีพของผู้ประกอบวิชาชีพเท่านั้น ซึ่งถ้าผู้ประกอบ วิชาชีพกระทำความผิดโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อย่อมมีความผิดเพียงจรรยาบรรณเท่านั้น ถ้า ผู้เสียหายจะฟ้องผู้ประกอบวิชาชีพให้รับผิดในทางแพ่งก็ต้องฟ้องตามประมวลกฎหมายแพ่งและ พาณิชย์ ว่าด้วยความรับผิดในทางละเมิดตามบทบัญญัติมาตรา 420 ซึ่งผู้เสียหายจะต้องเป็นผู้พิสูจน์ ความผิดว่าผู้ประกอบวิชาชีพกระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อก่อให้เกิดความเสียหายอย่างไร ซึ่งเป็นการยากที่จะพิสูจน์ได้ว่ากรณีใดเป็นการกระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อ จากสภาพปัญหาข้างต้นย่อมทำให้ประชาชนผู้เสียหายไม่ได้รับความคุ้มครองจากรัฐหรือ ฝ่ายปกครองเพราะแม้สภาวิชาชีพจะเป็นองค์กรเอกชนก็ตาม แต่มีอำนาจรัฐในการที่จะออก ใบอนุญาตหรือเพิกถอนใบอนุญาต ดังนั้น สภาวิชาชีพย่อมทำหน้าที่แทนรัฐและในขณะเดียวกันก็ ต้องมีมาตรการเพียงพอในการที่จะคุ้มครองประชาชนหรือเยียวยาผู้ได้รับความเสียหายจากการ กระทำของผู้ประกอบวิชาชีพซึ่งมาตรการในการควบคุมจรรยาบรรณอย่างเดียวคงไม่เพียงพอ ผู้ศึกษาขอเสนอแนะแนวทางแก้ไขปัญหาทางกฎหมายโดยเห็นควรนำเอามาตรการทาง กฎหมายเกี่ยวกับการให้สภาวิชาชีพของแต่ละวิชาชีพร่วมรับผิดกับผู้ประกอบวิชาชีพ โดยให้มีการ ตรากฎหมายเกี่ยวกับความรับผิดของสภาวิชาชีพกรณีที่เกิดจากการกระทำโดยจงใจหรือประมาท เลินเล่อของผู้ประกอบวิชาชีพ ทั้งนี้ เพื่อให้บุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายได้รับการชดเชย เยียวยาความเสียหายจากการกระทำของผู้ประกอบวิชาชีพเมื่อมีความเสียหายเกิดขึ้นและควรมี พระราชบัญญัติซึ่งเป็นกฎหมายกลางหรือกฎหมายมาตรฐานขั้นต่ำในการควบคุมผู้ประกอบวิชาชีพ