ประวัติศาสตร์ รามายณะ

Abstract

จุดเริ่มต้นเริ่มจากการสนใจเรื่องระนาบในสถาปัตยกรรมที่สื่อสารการใช้งานด้วยงานศิลปะจิตรกรรม ที่ทำงานร่วมกัน รวมถึงเรื่องราวการสื่อความหมายร่วมกันในแง่การตีความในภาพ ผมจึงเลือกกรณีศึกษา วัดพระแก้ว ที่มีพื้นที่ทางงระนาบที่เชื่อมโยงกัน โดยมีภาพจิตรกรรมรามเกียรติ์ เป็นมิติการสื่อสารในแง่จิตรกรรมกับสถาปัตยกรรม วิธีการศึกษาจะนำกรณีศึกษา วัดพระแก้ว มาวิเคราะห์ผังอาคาร ว่าอาคารทำงานร่วมกับภาพเขียนแบบไหนอย่างไร รวมไปถึงศึกษาการตีความหมายของภาพเนื้อเรื่องของภาพ ช่วงเวลาสำคัญๆในเนื้อเรื่อง ถึงเรื่องการวิเคราะห์เรื่องของ องค์ประกอบศิลป์ ว่า สอดคล้องและเคลื่อนที่ในรูปแบบเรื่องราวอย่างไรในรูปแบบของมิติเวลาในภาพ ในผลของ การศึกษานั้น จึงทำให้ผมอย่ากรู้ว่าถ้าหากเอาความเป็นองค์ประกอบศิลป์ในแง่การเคลื่อนที่ ที่มีทั้งเรื่องของ เรื่องราวที่มีความหมายในแง่ของช่วงเวลาความหมายต่างๆมาประยุกใช้กับอาคารสมัยใหม่ เพื่ออนุรักษ์ งานศิลปะของไทยได้เข้ามาอยู่ในงานสถาปัตยกรรมที่ผมสร้างขึ้นในกระบวนการออกแบบ เป็นการลดทอนความเป็นจิตรกรรมไทยที่จะเหลือแต่ แก่นองค์ประกอบภาพที่เป็นแกนระนาบและความเป็นองค์ประกอบเรขาคณิตที่สามารรถนำไปออกแบบพื้นที่ใช้สอยรวมไปถึงการใช้งานอาคาร ที่ให้สัมผัสกับองค์ประกอบ เอกลักษณ์ กระบวนการเชื่อมต่อเนื้อเรื่องของภาพ การเชื่อมเนื้อเรื่อง มิติเวลา ด้วยการลดทอนในแบบด้วยทฤษฎีการลดทอน เพื่อให้เกิดงานใหม่ๆขึ้นแต่คงเหลื่อได้ซึ่ง เอกลักษณ์การจัดการมิติ องค์ประกอบภาพจิตรกรรมรามเกียรติ์ เช่นงานในยุค Cubism และ De stijl ที่เป็นการลดความเป็นองค์ประกอบต่างๆในภาพ ให้เหลื่อแต่ความจริงของงานเท่านั้น เป็นงานประเภท นามธรรม ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวผู้สร้างผลงานเอง