ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการยื่นบัญชีทรัพย์สินและหนี้สินของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง

Abstract

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 และพระราชบัญญัติประกอบ รัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2542 กำหนดให้ผู้ดำรงตำแหน่งทาง การเมืองต้องยื่นบัญชีรายการทรัพย์สินและหนี้สินทั้งตอนเข้ารับ ระหว่างและพ้นจากตำแหน่งเพื่อใช้ใน การตรวจสอบควบคุมทรัพย์สินที่จะเพิ่มขึ้นหรือลดลงเพื่อป้องกันมิให้ผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง ทุจริตคอรัปชั่น แต่ก็ยังพบว่าเป็นการรายงานทรัพย์สินและหนี้สินตามที่กฎหมายกำหนดไว้เท่านั้นไม่ อาจจะนำผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองมารับโทษฐานทุจริตคอรัปชั่นได้ จากการศึกษาพบว่า ควรมีการปรับปรุงแก้ไขพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการ ป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2542 ที่กำหนดให้นำอายุความในการฟ้องคดีและการสิ้นสุดการ พิจารณาคดีตามประมวลกฎหมายอาญามาใช้บังคับโดยอนุโลมนั้นก่อให้เกิดปัญหาข้อจำกัดในการ ดำเนินคดีซึ่งแทนที่ทรัพย์สินของแผ่นดินจะไม่มีการกำหนดอายุความไว้ แต่กลับต้องถูกจำกัดด้วยอายุ ความตามประมวลกฎหมายอาญา ตลอดจนมาตรการยื่นบัญชีรายการทรัพย์สินและหนี้สินนั้นมีระวาง โทษน้อยเกินไปกับความเสียหายที่ประเทศชาติจะได้รับในการทุจริตคอรัปชั่นและการตรวจสอบการ กระทำความผิดกรณีไม่ยื่นแสดงรายการบัญชีทรัพย์สินและหนี้สิน และยังพบว่าผู้ที่ทุจริตคอรัปชั่น สามารถถ่ายเททรัพย์สินที่ตนทุจริตยังอาศัยช่องว่างแห่งกฎหมายในการยื่นบัญชีรายการทรัพย์สินและ หนี้สินโดยสามารถถ่ายเททรัพย์ไปยังบุคคลที่ตนไว้วางใจได้ ดังนั้นผู้ศึกษาจึงขอเสนอแนะว่าควรมีบทบัญญัติในเรื่องอายุความไว้เป็นการเฉพาะหรือ อาจจะกำหนดว่าคดีทุจริตคอรัปชั่นไม่มีอายุความและกำหนดระวางโทษในการกระทำความผิดให้มี ความรุนแรงยิ่งขึ้นส่วนกรณีผู้ที่มีหน้าที่ต้องยื่นบัญชีแสดงรายการทรัพย์สินและหนี้สินควรให้บุตรที่บรรลุนิติภาวะแล้วมีหน้าที่ต้องยื่นรายการทรัพย์สินและหนี้สินด้วยเพื่อตัดปัญหาผู้ดำรงตำแหน่งทาง การเมืองหรือข้าราชการที่ทุจริตคอรัปชั่นถ่ายเททรัพย์สินที่ทุจริตโดยอาศัยช่องว่างแห่งกฎหมายที่ไม่ ต้องยื่นแสดงเพื่อตรวจสอบบัญชีแสดงรายการทรัพย์สินและหนี้สิน