มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองโบราณสถานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

Abstract

จุดมุ่งหมายของศึกษาเพื่อทราบถึงข้อบกพร่องหรือข้อจำกัดของกฎหมายที่เกี่ยวกับกับการอนุรักษ์ และคุ้มครองสิ่งแวดล้อมทางโบราณคดี โบราณสถาน ที่อาจได้รับผลกระทบจากปัญหา และอุปสรรคขององค์กรที่บังคับใช้กฎหมาย มาตรการทางกฎหมายที่มีผลใช้บังคับอยู่ในปัจจุบันมีความเหมาะสมที่จะนำไปบังคับใช้อยู่ในปัจจุบันมีความเหมาะสมที่จะนำไปบังคับใช้เพื่อคุ้มครองและอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมทางโบราณคดีตามหลักการอนุรักษ์ทางวัฒนธรรมสมัยใหม่ให้ประสบผลสำเร็จตามวัตถุประสงค์เพียงใด จากการศึกษาพบว่า ปัจจัยสำคัญที่อาจทำให้โบราณสถาน และโบราณคดี ที่อยู่ในพื้นที่ทั่วๆไป ของประเทศไทย ส่วนมากถูกทำลายไปนั้น คือมาตรการทางกฎหมายที่มีผลใช้บังคับอยู่ในปัจจุบันที่กำหนดมาตรการในการบังคับใช้ไม่เหมาะสมและสอดคล้องกับสภาพของงปัญหาที่อาจเกิดขึ้นหลายประการ คือ พระราชบัญญัติโบราณสถาน โบราณวัตถุ ศิลปวัตถุ และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พุทธศักราช 2504 ฉบับแก้ไขเพิ่มเติมพุทธศักราช 2535 มาตรา 7 กำหนดให้กรมศิลปากร ซึ่งเป็นองค์กรภาครัฐเพียงหน่วยงานเดียว ดำเนินกิจกรรมเกี่ยวกับการอนุรักษ์และคุ้มครองโบราณสถาน โบราณวัตถุ แหล่งโบราณคดี มีหน้าที่บังคับการให้เป็นไปตามมาตรการทางกฎหมายดังกล่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการขึ้นทะเบียนทางมรดกวัฒนธรรมของชาติ ไม่อาจดำเนินการได้ทั่วถึงครบทุกพื้นที่ส่งผลให้ขาดข้อมูลเกี่ยวกับแหล่งโบราณคดี โบราณสถานที่อยู่ในพื้นที่ รวมทั้งส่วนที่จมฝังอยู่ใต้ดิน ดังนั้น ผู้วิจัยจึงได้เสนอแนะให้ปรับปรุงและแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติโบราณสถาน โบราณวัตถุ ศิลปวัตถุ และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พุทธศักราช2504 ฉบับแก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2535 ที่ยังบกพร่องอยู่ เพื่อให้มีความเหมาะสม และสอดคล้องกับหลักการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมสมัยใหม่ ปรับปรุงบทบาทขององค์กรที่เกี่ยวข้องให้เหมาะกับสภาพสังคม การเมือง การปกครอง เพื่อให้สอดคล้องกับหลักการกระจายอำนาจ และเพื่อให้ท้องถิ่นได้มีส่วนร่วมในการจัดการโบราณสถานต่างๆ ที่มีอยู่ในชุมชนของตนอย่างแท้จริง