มาตรการทางกฎหมายในการนำวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตสินค้ามาเป็นหลักประกันทางธุรกิจ

Abstract

การประกอบธุรกิจในยุคปัจจุบันไม่ว่าจะเป็นธุรกิจขนาดเล็ก ขนาดกลาง ขนาดใหญ่ไม่ว่าจะในประเทศที่พัฒนาแล้ว กำลังพัฒนาหรือประเทศที่ด้อยพัฒนา เงินทุนมีความสำคัญเป็นอย่างมากที่จะทำให้ระบบเศรษฐกิจของประเทศมีความแข็งแกร่งและสามารถจะแข่งขันกันในเวทีโลกได้ในทุกระดับ การประกันหนี้ด้วยทรัพย์สินจึงเป็นมาตรการที่จำเป็นอย่างยิ่งต่อผู้ประกอบการในการจัดหาเงินทุนมาใช้ในการประกอบธุรกิจ แต่เนื่องจากระบบกฏหมายการประกันหนี้ด้วยทรัพย์สินของไทยตามประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์มีข้อจำกัดไม่ว่าจะในเรื่องของ จำนอง แม้กฏหมายจะมิได้กำหนดให้ต้องส่งมอบทรัพย์สินที่จำนองแต่ทรัพย์สินที่สามารถนำไปจำนองได้จำกัดเฉพาะอสังหาริมทรัพย์และสังหาริมทรัพย์ที่มีทะเบียนบางประเภทเท่านั้น ส่วนในเรื่องของจำนำ ก็มีข้อกำหนดให้สามารถนำเฉพาะสังหาริมทรัพย์เท่านั้นที่สามารถนำมาจำนำได้ และต้องมีการส่งมอบสังหาริมทรัพย์ที่นำมาจำนำให้แก่ผู้รับจำนำด้วย จากหลักการดังกล่าวนี้ทำให้ผู้ประกอบการไม่สามารถนำวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตสินค้าซึ่งเป็นสินทรัพย์ที่มีมูลค่าทางเศรษฐกิจมาเป็นหลักประกันการชำระหนี้ได้ เพราะผู้ประกอบการต้องใช้ทรัพย์สินดังกล่าวในการประกอบกิจการ ดังนั้นจึงได้มีการร่างพระราชบัญญัติหลักประกันทางธุรกิจ พ.ศ....ขึ้นมาเพื่อให้สามารถนำวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตสินค้ามาเป็นหลักประกันการชำระหนี้ได้ โดยไม่ต้องส่งมอบทรัพย์สินที่นำมาเป็หลักประกันให้แก่ผู้รับหลักประกัน ทั้งยังสามารถจำหน่าย จ่ายโอน และนำทรัพย์สินที่เป็นหลักประกันไปใช้ในการประกอบกิจการต่อไปได้ด้วย โดยมีหลักการพื้นฐานมาจากหลักกฏหมาย Article 9 Secured Transaction ของ Uniform commercial Code (UCC) ของประเทศสหรัฐอเมริกา และหลักการประกันหนี้แบบ Floating Charge (หลักประกันแบบลอย) ของประเทศอังกฤษ