ปัญหาเกี่ยวกับบทลงโทษกรณีปฏิเสธการตรวจวัดแอลกอฮอล์ ของกฎหมายไทยเปรียบเทียบกฎหมายต่างประเทศ

Abstract

ประเทศไทยในปัจจุบันเกิดอุบัติเหตุทางจราจรจำนวนเพิ่มมากขึ้น และสาเหตุที่สำคัญประการหนึ่งที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุพบว่า เกิดจากการที่ผู้ขับขี่มึนเมาจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ซึ่งพฤติกรรมการขับขี่ที่เห็นได้ชัด คือ ความประมาทในการขับขี่และการดื่มสุราก่อนขับขี่ ถึงแม้ทางภาครัฐจะมีการป้องกันโดยหน่วยงานของรัฐและองค์กรอิสระร่วมกันรณรงค์และแก้ปัญหาเมาแล้วขับและยังมีพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 บังคับใช้แล้วก็ตาม แต่การแก้ปัญหาโดยบทลงโทษที่มีอยู่นั้น แนวโน้มยังไม่ดีขึ้น ดังนั้น สารนิพนธ์ฉบับนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ สภาพปัญหา มาตรการทางกฎหมายปัญหาเกี่ยวกับบทลงโทษกรณีปฏิเสธการตรวจวัดแอลกอฮอล์ จากการศึกษาเบื้องต้นพบว่า ตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 ของประเทศไทยนั้น มีประเด็นปัญหาเกี่ยวกับการแจ้งสิทธิให้ผู้ขับขี่ทราบก่อนที่จะมีการกักตัวและประเด็นในส่วนของบทลงโทษยังถือว่ามีอัตราโทษที่น้อย เมื่อเทียบกับต่างประเทศที่ได้ทำการศึกษา ส่งผลให้มีการกระทำความผิดมากขึ้นในทุกปี ทั้งนี้เพราะอัตราโทษที่น้อยและไม่ได้สัดส่วนกับการกระทำความผิดทำให้ผู้ขับขี่ไม่เคารพกฎหมายอย่างเคร่งครัด และยังอาศัยช่องว่างของกฎหมายในการปฏิเสธการตรวจวัดระดับแอลกอฮอล์ นอกจากนั้นตัวบทกฎหมายบางมาตราตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 ยังขาดความแน่นอนชัดเจนและมีปัญหาการบังคับใช้อยู่บางประการ ด้วยเหตุนี้ ข้อเสนอแนะของการวิจัยจึงขอเสนอให้มีการแก้ไขพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 ในส่วนของการแจ้งสิทธิตามมาตรา 142 และที่เกี่ยวกับบทลงโทษตามมาตรา 157/1 โดยเทียบเคียงกับกฎหมายต่างประเทศ และขอเสนอให้กำหนดหลักเกณฑ์ของอัตราโทษที่จะได้รับตามระดับแอลกอฮอล์ในเลือดที่ตรวจวัดได้ในขณะที่กระทำความผิดและตามจำนวนครั้งที่กระทำความผิด เพื่อให้สอดคล้องกับหลักกฎหมายของต่างประเทศ