ปัญหาและอุปสรรคทางกฎหมายเกี่ยวกับการบังคับใช้พระราชบัญญัติศาลเยาวชนและ ครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พ.ศ.2553

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มุ่งศึกษาการบังคับใช้พระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธี พิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พ.ศ.2553 เกี่ยวกับการจับกุมและการสอบสวนคดีเด็กและ เยาวชนและหลักเกณฑ์เกี่ยวกับการบังคับใช้ข้อบังคับในการจัดทำแผนบำบัดฟื้นฟูทั้งก่อนและ ภายหลังจากฟ้องคดีแล้ว จากการศึกษาพบว่าการจับกุมและการสอบสวนคดีเด็กและเยาวชนต้อง กระทำโดยรวดเร็วและจะต้องฟ้องภายใน 30 วัน นับแต่วันที่เด็กหรือเยาวชนนั้นถูกจับกุมมี ระยะเวลาน้อยเกินไปจนทำให้การสอบสวนไม่รอบคอบเพียงพอก่อให้เกิดปัญหาเจ้าพนักงาน ตำรวจเลือกที่จะไม่จับกุมเด็กหรือไม่ดำเนินคดีแก่เด็ก ส่วนการดำเนินการจัดทำแผนบำบัดฟื้นฟูได้ กำหนดให้จะต้องได้รับความยินยอมจากผู้เสียหายเสียก่อนโดยไม่ได้แบ่งประเภทคดีอาญาแผ่นดิน หรือคดียอมความได้ส่งผลให้เกิดปัญหาในการตีความกฎหมายและการนำไปสู่การปฏิบัติต่อ กระบวนการพิจารณาคดีเด็กและเยาวชน นอกจากนั้นในการยอมความหรือการทำสัญญา ประนีประนอมยอมความในชั้นก่อนฟ้องคดีพบว่าไม่มีสภาพบังคับทางกฎหมายที่ผู้เสียหายจะ ได้รับการคุ้มครองหรือการเยียวยาโดยจะต้องนำไปฟ้องเป็นคดีใหม่เพื่อเรียกค่าเสียหายก่อให้เกิด ความยุ่งยากและความซ้ำซ้อนในการพิจารณาคดีแม้จะเป็นคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องกับคดีอาญาก็ตาม ส่วน ปัญหาการหน่วยงานผู้รับผิดชอบในการออกข้อบังคับจัดทำแผนแก้ไขบำบัดฟื้นฟูที่กำหนดให้การ ทำแผนก่อนฟ้องเป็นอำนาจตามข้อบังคับของกรมพินิจและคุ้มครองเด็กในฐานะฝ่ายปกครอง ส่วน การทำแผนหลังการฟ้องคดีเป็นอำนาจของข้อบังคับที่ออกโดยประธานศาลฎีกา กรณีดังกล่าวส่งผล ให้เกิดปัญหาต่อการนำบทบัญญัติกฎหมายนี้ไปบังคับใช้ที่ยังไม่มีหลักเกณฑ์เพียงพอส่งผลให้ กฎหมายไม่เป็นเอกภาพในการบังคับใช้และไม่เป็นไปตามเจตนารมณ์ในการบำบัดฟื้นฟูและ คุ้มครองเด็กและเยาวชนและการเยียวยาความเสียหายให้แก่ผู้เสียหายอย่างเป็นธรรม