มาตรการทางกฎหมายในการออกเสียงประชามติของผู้ต้องหา

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษามาตรการทางกฎหมายในการออกเสียงประชามติของ ผู้ต้องหา เพื่อศึกษาสิทธิในการออกเสียงประชามติของผู้ต้องหาที่ต้องถูกคุมขังอยู่ด้วยหมายของศาล หรือคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย จากการศึกษาพบว่า หลักรัฐธรรมนูญไทยถือว่าบุคคลดังกล่าวยังเป็น ผู้บริสุทธิ์จนกว่าศาลจะมีคำพิพากษาถึงที่สุดว่าเป็นผู้กระทำความผิดจริงซึ่งสอดคล้องกับปฏิญญา สากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน หลักรัฐธรรมนูญดังกล่าวได้บัญญัติให้ผู้มีสิทธิออกเสียงเลือกตั้งเป็นผู้มี สิทธิออกเสียงประชามติ แต่เหตุใดรัฐจึงต้องจำกัดสิทธิในการออกเสียงประชามติของผู้ต้องหาด้วย ทั้งที่สิทธิเลือกตั้งและสิทธิในการออกเสียงประชามติดังกล่าวเป็นสิทธิขั้นพื่นฐานในการมีส่วนร่วม ในทางการเมืองของประชาชนเหมือนกัน ซึ่งการใช้สิทธิออกเสียงประชามติไม่ได้กระทบหรือ ละเมิดสิทธิหรือเสรีภาพของบุคคลอื่นและไม่เป็นปฏิปักษ์กับรัฐธรรมนูญแต่อย่างใด ดังนั้น จึงเห็น ควรตัดบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญที่กำหนดคุณสมบัติของบุคคลผู้ไม่มีสิทธิออกเสียงเลือกตั้งทที่ บัญญัติห้ามบุคคลที่ต้องถูกคุมขังอยู่โดยหมายของศาลหรือคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมายออกไป และ ควรแก้ไขพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการออกเสียงประชามติ พุทธศักราช 2552 มาตรา 15 ซึ่งรัฐควรจัดให้ผู้ต้องหาได้ใช้สิทธิในการออกเสียงประชามติให้ความเห็นชอบหรือไม่ เห็นชอบในเรื่องที่รัฐจัดทำประชามติ ผ่านรูปแบบการลงคะแนนเสียงทางไปรษณีย์ เพื่อให้มีการ ออกเสียงประชามติอย่างเท่าเทียมกันในสังคม