ปัญหาการอุทธรณ์คำสั่งทางปกครองของประธานรัฐสภาเกี่ยวกับการควบคุมภายในของฝ่ายปกครอง

Abstract

สารนิพนธ์นี้มุ่งศึกษาปัญหาการอุทธรณ์คำสางทางปกครองของประธานรัฐสภาในฐานะเป็นผู้รักษาการตามระเบียบรัฐสภา ว่าด้วยการพัสดุ พ.ศ. 2555 ถือเป็นการออกคำสั่งทางปกครองโดยผู้มีอำนาจสูงสุดตามกฎหมาย โดยมีปัญหาที่จะต้องศึกษากรณีคณะกรรมการวิธีปฏิบัติราชการทางปกครองซึ่งมีอำนาจหน้าที่ในการให้ปรึกษาแก่เจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการปฏิบัติตามพระราชบัญญัติปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 มีความเห็นว่าคำสั่งทางปกครองที่ออกโดยประธานรัฐสภาเป็นคำสั่งที่ออกโดยผู้บังคับบัญชาสูงสุดของหน่วยงานไม่มีผู้บังคับบัญชาเหนือขึ้นไปที่จะเปป็นผู้พิจารณาอุทธรณ์ได้อีก การกำหนดให้มีการอุทธรณ์คำสั่งทางปกครองที่ออกโดยประธานรัฐสภา จึงไม่อาจกระทำได้ ดังนั้น คำสั่งทางปกครองที่ออกดดยประธานรัฐสภาจึงไม่อยู่ภายใต้บังคับให้ต้องมีการอุทธรณ์ ผู้ออกคำสั่งจึงไม่ต้องแจ้งสิทธิอุทธรณ์ตามมาตรา 40 แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 ให้ผู้รับคำสั่งทราบ แต่ต้องแจ้งสิทธิการฟ้องคดีต่อศาลปกครองตามมาตรา 50 แห่งพระราชบัญยัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 ซึ่งแตกต่างจากศาลปกครองที่เป็นองค์กรที่มีอำนาขจพิจารณาวินิจแยคดีที่มีแนวคำวินิจฉัยว่า คำสั่งทางปกครองที่ออกโดยผู้ตรวจการแผ่นดิน ผู้ฟ้องคดีจะต้องอุทธรณ์คำสั่งดังกล่าวต่อผู้ตรวจการแผ่นดินในฐานะเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ออกคำสั่งและเป็นผู้มีอำนาจพิจารณาอุทธรณ์ก่อนนำคดีมาฟ้องต่อศาลปกครอง จากแนวคำวินิจฉัยของศาลปกครองที่แตกต่างกันกับความเห็นของคณะกรรมการวิธีปฏิบัติราชการทางปกครองดังกล่าว ส่งผลให้หน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐในส่วนที่เกี่ยวข้องขาดความชัดเจนในการใช้บังคับกฏหมายดังกล่าวและส่งผลกระทบต่อสิทธิในการยื่นอุทธรณ์ต่อฝ่ายปกครองและสิทธิในการฟ้องคดีต่อศาลปกครอง