การกำหนดค่าเสียหายทางจิตใจ : กรณีศึกษาเปรียบเทียบในกรอบของประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์ของไทย พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายอันเกิดจากสินค้าไม่ปลอดภัย พ.ศ 2551 กับหลักกฏหมายที่เกี่ยวข้องภายใต้กฏหมายต่างประเทศของบางประเทศที่สำคัญ
กำลังโหลด...
วันที่
2559
ผู้เขียน
ชื่อวารสาร
วารสาร ISSN
ชื่อหนังสือ
สำนักพิมพ์
มหาวิทยาลัยศรีปทุม
เชิงนามธรรม
ความเสียหายที่เกิดขึ้นแก่จิตใจ เป็นความเสียหายที่เกิดจากเหตุละเมิดแก่ชีวิตและร่างกายจากผู้กระทำละเมิด ซึ่งได้รับการยอมรับและพัฒนาในกาชดเชยค่าเสียหายในต่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระบบกฏหมาย Common Law แต่สำหรับประเทศไทยการชดใช้ค่าเสียหายประเภทนี้ถูกกำหนดไว้ในประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 446 ประกอบกับการใช้ดุลพินิจของศาลในการกำหนดค่าเสียหายตามพฤติการณ์และความร้ายแรงแห่งละเมิดตามประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 438 โดยคำนิยามขอ “ค่าเสียหายอันมิใช่ตัวเงิน” ในประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์ ยังไม่สามารถเยียวยาความเสียหายได้อย่างเพียงพอแก่ผู้ถูกกระทำละเมิดให้ได้รับความเสียหายทางจิตใจหากเปรียบเทียบกับพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายอันเกิดจากสินค้าไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 ซึ่งมีคำนิยามของคำว่า “ค่าเสียหายทางจิตใจ” ได้ชัดเจนกว่าประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์ ซึ่งปัจจุบันพัฒนาการของกฏหมายเกี่ยวกับการชดใช้ค่าสินไหมทดแทนในประเทศไทย ได้มีความก้าวหน้าเทียบเท่ากฏหมายต่างประเทศ แต่ศาลยังใช้ดุลพินิจในการพิจารณาค่าเสียหายแก่จิตใจเพื่อชดเชยให้กับผู้กระทำละเมิดไม่เพียงพอเท่าที่ควร
คำอธิบาย
คำหลัก
ค่าเสียหายทางจิตใจ, ประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์, พระราชบัญญัติ, สินค้าไม่ปลอดภัย, กฏหมายต่างประเทศ
การอ้างอิง
ประณัย จึงตระกูล. 2559. “การกำหนดค่าเสียหายทางจิตใจ : กรณีศึกษาเปรียบเทียบในกรอบของประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์ของไทย พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายอันเกิดจากสินค้าไม่ปลอดภัย พ.ศ2551 กับหลักกฏหมายที่เกี่ยวข้องภายใต้กฏหมายต่างประเทศของบางประเทศที่สำคัญ.” สารนิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต กลุ่มวิชากฏหมายธุรกิจ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.