ปัญหาและอุปสรรคทางกฎหมายเกี่ยวกับวิธีพิจารณา คดียาเสพติด

Abstract

ในพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดียาเสพติด พ.ศ.2550 ได้นำระบบกล่าวหามาใช้ใน กระบวนการค้นหาความจริงทำให้ภาระหน้าที่การพิสูจน์ตกอยู่แก่โจทก์ผู้กล่าวอ้าง ก่อให้เกิดปัญหา ต่อการค้นหาความจริงจากพฤติการณ์แวดล้อมกรณีที่มีพฤติการณ์อื่นซึ่งโจทก์ไม่ได้นำเข้าสู่การสืบ พิสูจน์กรณีดังกล่าว ในกรณีที่ต้องการให้มีการประกันความเป็นธรรมแก่จำเลย โดยให้สิทธิฎีกาได้ นั้น ผู้วิจัยเห็นควรให้ยกเลิกหมวด 4 ว่าด้วยอุทธรณ์และฎีกา แห่งพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดียา เสพติด พ.ศ.2550 เพื่อให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความ อาญาที่สามารถใช้สิทธิอุทธรณ์และฎีกาได้ นอกจากนั้นปัญหาการใช้ดุลพินิจปล่อยตัวชั่วคราวใน คดียาเสพติด พบว่าไม่ได้กำหนดหลักเกณฑ์ไว้จึงต้องเป็นไปตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา ความอาญา ซึ่งมักจะพิจารณาในทางไม่อนุญาตเป็นส่วนใหญ่จึงทำให้ผู้ต้องหาหรือจำเลยไม่ได้รับ ความยุติธรรมอย่างเพียงพอที่อาจจะถูกกลั่นแกล้งและไม่ได้กระทำความผิดในกรณีดังกล่าว นอกจากนี้ปัญหาด้านการจัดการคดียาเสพติดอย่างเป็นเอกภาพและแบ่งแยกการบริหารจัดการคดี ออกจากคดีทั่วไปโดยการจัดตั้งแผนกคดียาเสพติดในศาลยุติธรรมเป็นการเฉพาะ พบว่ามีการจัดตั้ง แผนกคดียาเสพติดในศาลอุทธรณ์โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างบรรทัดฐานของคำพิพากษาหรือคำสั่ง ทั้งในส่วนที่ได้มีและยังไม่เคยมีคำพิพากษาฎีกาวินิจฉัยไว้แก่คดีทั่วราชอาณาจักรและพัฒนาองค์ ความรู้ของบุคลากรในแผนกให้มีในระดับสากล จากเหตุผลข้างต้นและได้นำแนวทางของศาล อุทธรณ์มาสร้างบรรทัดฐานเช่นกันและยังเป็นข้อที่กำหนดให้พิจารณาในศาลเท่านั้นไม่มีการฎีกา จากผลการศึกษาผู้วิจัยจึงมีขอเสนอแนะว่า ควรนำระบบการพิจารณาคดีในระบบไต่สวนมาใช้ใน คดียาเสพติดเพื่อให้การสืบพยานมิใช่หน้าที่ของโจทก์แต่เพียงฝ่ายเดียว แต่เป็นหน้าที่ของทั้งฝ่าย โจทก์ จำเลยและศาลเพื่อให้เป็ นการค้นหาความจริงอย่างครบถ้วนและรอบด้าน นอกจากนั้น สำหรับการพิจารณาการปล่อยชั่วคราวในคดียาเสพติดควรให้กำหนดวิธีการพิจารณาปล่อยชั่วคราว คดียาเสพติดไว้เป็นการเฉพาะในพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดียาเสพติด พ.ศ.2550 และควรให้มี การจัดตั้งแผนกคดียาเสพติดขึ้นในศาลชั้นต้นเพื่อให้การพิจารณาคดีเป็ นเอกภาพและมี ประสิทธิภาพ