มาตรฐานของการค้ารถยนต์มือสองกับการคุ้มครองผู้บริโภค : กรณีศึกษามาตรฐานรถยนต์มือสอง TOYOTA

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาถึงเรื่องมาตรฐานของรถยนต์มือสองที่ไม่ได้มีการกำหนดบังคับให้ต้องผ่านการตรวจสภาพรถยนต์ก่อนจำหน่าย และในเรื่องของการให้ความคุ้มครองผู้บริโภคที่ไม่ได้มีการกำหนดถึงมาตรฐานขั้นต่ำที่ควรให้การรับประกันคุณภาพรถยนต์ ตลอดจนสิทธิต่างๆ ที่ผู้บริโภคควรได้รับการเยียวยาในกรณีที่รถยนต์มีความชำรุดบกพร่องภายหลังจัดจำหน่าย จากการศึกษาพบว่า ประเทศไทยไม่มีมาตรการทางกฎหมายเพื่อกำหนดหน้าที่ของผู้ขายรถยนต์มือสองและสิทธิที่ผู้ซื้อควรจะได้รับการคุ้มครองสำหรับรถยนต์มือสอง แม้จะมีประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. 2522 และพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 แล้วก็ตาม กลับไม่ได้ปรากฏว่ามีมาตรการในการให้ความคุ้มครองผู้บริโภคสำหรับรถยนต์มือสองโดยเฉพาะ เป็นแต่เพียงการปรับใช้ตามหลักกฎหมายทั่วไป ที่ไม่สามารถนำมาให้ความคุ้มครองผู้บริโภครถยนต์มือสองได้อย่างเหมาะสมและเป็นธรรม แต่เมื่อทำการศึกษากฎหมายมาตรฐานในต่างประเทศกลับพบว่าในหลายประเทศได้มีการกำหนดมาตรฐานสำหรับรถยนต์มือสองทั้งก่อนและหลังจัดจำหน่าย ในส่วนมาตรฐานก่อนการจัดจำหน่ายในบางประเทศนั้น ได้มีการกำหนดเป็นมาตรฐานบังคับที่ผู้ประกอบธุรกิจรถยนต์มือสองจะต้องมีหน้าที่ในการตรวจสอบสภาพรถยนต์ พร้อมกับแสดงข้อมูลรถยนต์มือสองให้แก่ผู้ซื้อทราบ ในขณะที่มาตรฐานภายหลังจัดจำหน่าย ในหลายๆประเทศก็ได้มีการกำหนดมาตรฐานขั้นต่ำในการให้การรับประกัน ตลอดจนมาตรการเยียวยาความชำรุดบกพร่องสำหรับรถยนต์มือสองโดยเฉพาะ