มาตรการทางกฎหมายในการส่งเสริมการประกอบธุรกิจ บ้านพักโฮมสเตย์

Abstract

สารนิพนธ์ฉบับนี้ ได้ศึกษาแนวคิด และทฤษฎีเกี่ยวกับการส่งเสริมการประกอบธุรกิจโฮมสเตย์ และกฎหมายที่เกี่ยวข้องเพื่อยกระดับมาตรฐานโฮมสเตย์ไทยให้อยู่ในระดับสากล โดยศึกษากฎหมายของประเทศไทย ได้แก่ พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 กฎกระทรวงกำหนดประเภทและหลักเกณฑ์การประกอบธุรกิจโรงแรม พ.ศ. 2551 และประกาศกรมการท่องเที่ยว เรื่อง กำหนดมาตรฐานบริการท่องเที่ยวมาตรฐานโฮมสเตย์ไทย พ.ศ. 2554 และกฎหมายของต่างประเทศ ได้แก่ สาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) และประเทศมาเลเซีย จากการศึกษาพบว่า มีปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการส่งเสริมการประกอบธุรกิจบ้านพักโฮมสเตย์ 4 ประการ ได้แก่ ปัญหาเกี่ยวกับบทนิยามของบ้านพักโฮมสเตย์ ในส่วนที่เกี่ยวกับจำนวนห้องพักและจำนวนผู้ที่เข้าพักยังไม่มีความสอดคล้องเหมาะสมกับสภาพการประกอบธุรกิจบ้านพักโฮมสเตย์ในปัจจุบัน ปัญหาเกี่ยวกับสภาพบังคับของประกาศกรมการท่องเที่ยว เรื่อง กำหนดมาตรฐานบริการท่องเที่ยวมาตรฐานโฮมสเตย์ไทย พ.ศ. 2554 ที่ไม่บังคับให้ธุรกิจโฮมสเตย์ทั้งหมด ต้องขึ้นทะเบียนและตรวจสอบตามมาตรฐานโฮมสเตย์ไทย ส่งผลให้ผู้ประกอบธุรกิจบ้านพักโฮมสเตย์ขาดมาตรฐานในการให้บริการ ปัญหาเกี่ยวกับหน่วยงานที่กำกับดูแลการประกอบธุรกิจบ้านพักโฮมสเตย์ไม่มีความสอดคล้องและประสานงานกันอย่างเป็นรูปธรรม จึงเป็นอุปสรรคในการส่งเสริมและกำกับดูแลการประกอบธุรกิจบ้านพักโฮมเสตย์ที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว สุดท้ายปัญหาเกี่ยวกับแนวทางการส่งเสริมการประกอบธุรกิจบ้านพักโฮมสเตย์ที่ไม่เพียงพอ ส่งผลให้ผู้ประกอบธุรกิจบ้านพักโฮมสเตย์ขาดความรู้ และการโฆษณาประชาสัมพันธ์ รวมทั้งงบประมาณในการลงทุนเพื่อพัฒนาธุรกิจให้ได้มาตรฐานและเป็นที่ยอมรับในระดับสากล