มาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับการแพร่เชื้อทางเพศสัมพันธ์ ตามพระราชบัญญัติโรคติดต่อ พ.ศ.2558

Abstract

สารนิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาเกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับการแพร่เชื้อทางเพศสัมพันธ์โดยเจตนาปกปิดการมีเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โดยการปิดบังเกี่ยวกับการป่วยของตน ตามพระราชบัญญัติโรคติดต่อ พ.ศ. 2558 การแพร่ระบาดโรคในปัจจุบันมีทั้งโรคที่อุบัติใหม่และโรคที่อุบัติซ้ำเกิดขึ้นมากมาย โรคที่อุบัติซ้ำที่เกิดขึ้นตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เช่น โรคที่สามารถแพร่เชื้อโดยการมีเพศสัมพันธ์ คือโรคเอดส์และโรคซิฟิลิส ถึงแม้ประเทศไทยจะมีพระราชบัญญัติโรค พ.ศ. 2558 แต่ก็ยังคงมีช่องว่างทางกฎหมายเนื่องจากปัจจุบันความรับผิดในการแพร่เชื้อโรคทางเพศสัมพันธ์โดยเจตนาปกปิดการมีเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โดย การปิดบังเกี่ยวกับการป่วยของตน ยังไม่มีกฎหมายกำหนดความรับผิดและไม่มีกฎหมายกำหนดโทษโดยตรง ทั้งนี้เพื่อให้เกิดการปรับปรุงและพัฒนากฎหมายที่มีอยู่ในปัจจุบันให้สอดคล้องและ ไม่เกิดช่องว่างของกฎหมายและทำให้กฎหมายนั้นมีประสิทธิภาพมากขึ้น จากการศึกษาพระราชบัญญัติโรคติดต่อพ.ศ.2558 พบประเด็นปัญหาดังต่อไปนี้ 1. ปัญหาไม่มีคำนิยามเกี่ยวกับโรคติดต่อพิเศษที่เกิดจากแพร่เชื้อโรคที่ติดต่อทางเพศสัมพันธ์ 2. ปัญหาเรื่องการเพิ่มบทบัญญัติเกี่ยวกับผู้ซึ่งเจตนาปกปิดการมีเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โดยการปิดบังเกี่ยวกับการป่วยของตน และ 3. ปัญหาเกี่ยวกับการกำหนดบทลงโทษเฉพาะผู้ที่ผู้ซึ่งเจตนาปกปิดการมีเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โดยการปิดบังเกี่ยวกับการป่วยของตน ผู้วิจัยมีข้อเสนอแนะแก้ไขพระราชบัญญัติโรคติดต่อพ.ศ.2558 ดังต่อไปนี้ 1. เพิ่มเติมพระราชบัญญัติโรคติดต่อ พ.ศ. 2558 มาตรา 4โดยให้ความหมายคำว่าโรคติดต่อพิเศษทาง เพศสัมพันธ์ใน 3 ความหมาย กล่าวคือ เชื้อโรคเอดส์ โรคที่สามารถแพร่เชื้อโดยทางเลือดหรือของเหลวในร่างกาย และโรคที่มีข้อบังคับประกาศให้เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ตามที่พระราชบัญญัติได้กำหนดไว้ 2. เพิ่มเติมเกี่ยวกับความผิดฐานเจตนาปกปิดการมีเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โดยการปิดบังเกี่ยวกับการป่วยของตน 3. เพิ่มเติม บทลงโทษเฉพาะผู้ซึ่งเจตนาปกปิดการมีเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โดยการปิดบังเกี่ยวกับการป่วยของตนโดยให้ระวางโทษจำคุกไม่เกิน 10 ปี หรือปรับไม่เกินสองแสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ