ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับสินค้าไม่ปลอดภัย : ศึกษากรณีการเยียวยาความเสียหายจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย

Abstract

การศึกษาวิจัยสารนิพนธ์ฉบับนี้ ผู้วิจัยได้ทำการศึกษาประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. 2522 และพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 ในส่วนที่เกี่ยวกับการดำเนินการฟ้องร้องคดีเกี่ยวกับความเสียหายที่เกิดจากความชำรุดบกร่พองของสินค้า ความเสียหายจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย และการดำเนินคดีแบบกลุ่ม พบว่า หลักความรับผิดทางสัญญาของประเทศไทย ตามกฎหมายแพ่งถือว่าผู้ที่จะมีสิทธิฟ้องเรียกร้องให้ชดใช้ค่าเสียหายหรือค่าสินไหมได้นั้นจะต้องเป็นสัญญาระหว่างกันเท่านั้นจึงจะสามารถฟ้องร้องคดีเพื่อเรียกร้องสิทธิของตนได้ ทำให้ผู้บริโภคที่ได้รับความเสียหายอันเกิดจากความชำรุดบกพร่องหรือเกิดจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัยแต่ไม่ใช่ผู้ที่ซื้อสินค้าและบริการนั้นไม่สามารถเรียกร้องค่าเสียหายและค่าสินไหมทดแทน การฟ้องร้องคดีในทางละเมิด ผู้เสียหายจะต้องรับภาระในการพิสูจน์ถึงความจงใจหรือประมาทเลินเล่อของผู้ขายหรือผู้ผลิต ซึ่งกระทำได้ยากเนื่องจากเทคโนโลยีทางการผลิตและการบริหารงานด้านการตลาดรวมถึงข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับการผลิตสินค้าที่ผู้ผลิตหรือผู้ประกอบการทั้งสิ้น และเป็นความลับทางการค้าของผู้ผลิตหรือผู้ประกอบการ ทำให้ผู้เสียหายไม่มีโอกาสที่จะทราบข้อมูลได้เลย และการดำเนินคดีแบบกลุ่ม บุคคลที่เป็นสมาชิกกลุ่มเท่านั้นที่จะสามารถฟ้องคดีแทนสมาชิกคนอื่น ๆ ได้ หลักการนี้จะไม่สามารถมีหน่วยงานเอกชน หรือหน่วยงานของรัฐ เช่น สำนักงานคุ้มครองผู้บริโภค เข้ามาเป็นโจทก์ เป็นตัวแทนฟ้องคดีแบบกลุ่มแทนผู้เสียหายทั้งหมดได้เลย