ความรับผิดและบทกำหนดโทษทางอาญาตามกฎหมายคนเข้าเมือง

Abstract

สารนิพนธ์นี้มุ่งศึกษาปัญหาความรับผิดและบทกำหนดโทษทางอาญาในกรณีขออยู่ต่อในราชอาณาจักรไทยตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ.2522 เนื่องจากการอ้างเหตุผลความจำเป็นที่หลากหลายและปริมาณคนต่างชาติมีจำนวนมากซึ่งพำนักอยู่ในหลายท้องที่ของประเทศไทย ทำให้เกิดปัญหาการบังคับใช้กฎหมายที่แตกต่างกันตามอำนาจดุลพินิจของพนักงานเจ้าหน้าที่ และปัญหาบทกำหนดโทษอาญาที่ล้าสมัย ไม่เหมาะสมกับสถานการณ์ปัจจุบันเป็นเหตุให้ผู้กระทำความผิดกฎหมายไม่เกรงกลัวกฎหมายเป็นเหตุให้ขาดประสิทธิภาพในการบังคับใช้กฎหมาย รวมทั้งปัญหาแรงงานต่างด้าวที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายแต่ได้รับการผ่อนผันให้ทำงานในประเทศจึงทำให้เกิดช่องว่างทางกฎหมายให้เจ้าหน้าที่ใช้ดุลพินิจอย่างมิชอบ เมื่อพิจารณาเปรียบเทียบกฎหมายในสหรัฐอเมริกา ประเทศไต้หวันและประเทศสิงคโปร์เห็นได้ว่า มาตรการทางกฎหมายตรวจคนเข้าเมืองที่เกี่ยวกับกรณีขออยู่ต่อในประเทศนั้นมีความชัดเจนในบทบัญญัติกฎหมาย รวมทั้งตรวจสอบการใช้อำนาจของพนักงานเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง และบังคับใช้กฎหมายอย่างเคร่งครัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีแรงงานต่างด้าวที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ดังนั้นจึงควรปรับปรุงแก้ไขความรับผิดและบทกำหนดโทษทางอาญาในกรณีขออยู่ต่อในราชอาณาจักรไทยตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ.2522 ให้ชัดเจน โปร่งใส ทันสมัยและเหมาะสมกับสถานการณ์ปัจจุบันเพื่อทำให้เกิดประสิทธิภาพและประสิทธิผลในการบังคับใช้กฎหมาย